To ja może doprecyzuję, bo zaczynają się pojawiać dziwne tezy
Poczynając od najbardziej logicznej warstwy - systemu operacyjnego,
TOS V. A2 obsługuje maksymalnie 4 napędy (ale, uwaga, CP/M potrafi obsłużyć do 16 dysków!).
Z kolei FDC (kontroler napędów dyskietek), czyli w tym przypadku WD1770, nie zajmuje się zarządzaniem napędami, a jedynie obsługuje aktywny w danej chwili napęd. Wyborem aktywnego napędu zajmuje się dodatkowy rejestr I/O, który ma w FDD3000 przewidziane 4 bity na 4 napędy. Jak ktoś sobie dołoży rejestr albo zakombinuje numer napędu binarnie, to mamy 2 do potęgi 4 czyli 16 możliwości. Ale znów - o ile sobie do tego stworzy wsparcie w systemie operacyjnym.
Dalej mamy taśmę lub taśmy interfejsu kontroler->napęd (FDC->FDD). Pierwotny, 50-pinowy standard (dla dyskietek 8") przewidywał możliwość obsługi do 4 napędów, podobnie przycięty do 34 pinów najpowszechniejszy niegdyś standard dla napędów 5,25". Dopiero epoka PC przyniosła zmiany, w postaci obsługi co prawda tylko 2 napędów (ograniczenie wynikało z zastosowanego tam FDC, który sam obsługiwał wybór drive 0/1), ale z pozbyciem się obsługi opuszczania/podnoszenia głowic (bo ten mechanizm zniknął) i z dołożeniem rozdzielonego sterowania silnikami napędów (MOTOR ON/OFF). Tak więc w PC nie kręciły się niepotrzebnie wszystkie napędy, gdy dyskietka była tylko w jednym z nich (w retrokomputerach problem ten był czasem obchodzony dodatkową logiką na samym napędzie). A kto w PC chciał mieć więcej napędów dyskietek, instalował kolejny kontroler ("kanał") w innej przestrzeni adresowej.
Ostatni element to sam napęd. Stare flopy miały zworki, pozwalające zamapować napęd jako jeden z czterech. Późniejsze konstrukcje miały już tylko 2 zworki, a potem możliwość zmiany całkowicie zniknęła, bo każdy napęd był ustawiany fabrycznie jako "B" (drugi), bo pecety miały taśmę z przeplotem fragmentu i mapowanie A/B polegało na wpięciu drajwu za lub przed tym przeplotem.
Tak więc w FDD3000 (i klonach) z systemem TOS, o więcej niż 4 napędach możemy zapomnieć.